Država u kojoj se više izdvaja za plate u i onako pretrpanoj državnoj upravi, nego za brigu i razvoj socijalnih servisa ugroženih, pokazuje sebičnost i neodgovornost, poručila je Medojević.
“U najavi je još jedna godina nebrige za najugroženije. Skoro po usvojena matrica dugogodišnje neodgovornosti prema najugroženijima građankama i građanima Crne Gore, se nastavlja. Još jedan po brojkama veliki budžet, ne dodiruje najuogroženije kategorije društva. Oko 7.000 porodica korisnika materijalnog obrzbjeđenja porodice MOP, jedinog socijalnog davanja namijenjenog siromašnima, nepoznat broj onih ko žive u zoni siromaštva a tu pomoć nemaju, ali i 40.378 zvanično nezaposlenih i nepoznat broj onih koji se ne javljaju svakih 45 dana ovoj ustanovi, su od države i sistema zaboravljeni. Korisnika srazmjerne penzije i dalje nema, ni u razmatranjima. Usuđijem se reći da je država okrenula leđa, barem 100.000 svojih građanki i građana”, poručuje predstavnica Banke hrane, Marina Medojević.
Ko su, pita Medojević, pojedinci i porodice koje žive od socijalne pomoći, tuđe njege, stazmjernih penzija, pa da se država brine o nijima?
“Ko su nezaposleni i oni koji žive u zoni siromaštva, nerijetko i bolesti, a nemaju, zbog prestrogih kriterijuma za ostvarivanje materijalnog obezbjeđenje porodice, nikakvu sistemsku pomoć, pa da se Vlada založi za njihov život, iznad linije siromaštva. Oni su samo statistički broj za kreatore javnih politika”, navodi Medojević.
Apsurdno je, poručuje Medojević, da po službenoj granici siromaštva, koju je utvrdio Monstat, za jednog člana, ono iznosi 220 eura, a od države, ako zadovolji skoro pa nemoguće uslove ostvarivanja istih, pojedinac dobija 85 eura MOP-a.
“Ukoliko je u pitanju četvoročlana porodica po Monstatu, siromaštvo je jednako minimalnoj zaradi i minimalnoj penziji a MOP iznosi 145 eura. Koga to država zavarava, šta to pokazuje njen odnos? Država u kojoj su važniji službeni automobili, nego ljudi, nema perspektivu, po glavi stanovnika najviše službenih automobila ima Crna Gora posmatrajući bogatije države Evropske unije. Država u kojoj se više izdvaja za plate u i onako pretrpanoj državnoj upravi, nego za brigu i razvoj socijalnih servisa ugroženih, pokazuje sebičnost i neodgovornost. Država u kojoj se brine da svaki angažman mimo redovnih radnih zaduženja (komisije, odbori, radne grupe) bude plaćen, za ionako pretplaćene službenike javne uprave, a nema za djecu, nema budućnost. Za besplatno obrazovanje najugroženijih, socijalne stanove, besplatne obroke … novca nema”, poručuje Medojević.
Djeca koja, kako kaže Medojević, žive u siromaštvu nemaju jednake prilike za rani razvoj, obrazovanje, razvijanje vještina i potencijala u skladu s dobi, postizanje dobrog školskog uspjeha, stjecanje znanja i vještina potrebnih za bolje plaćene poslove u odrasloj dobi, socijalizaciju, očuvanje fizičkog i mentalnog zdravlja, kvalitetnu ishranu.
