Bard crnogorskog slikarstva, Vojo Stanić, danas proslavlja 100. rođendan.
“Stid me koliko puno godina imam, mada ih nisam nikada krio“, kazao je Vojo prije tri godine, povodom svog rođendana.
“Volim život i žao mi je što ću umrijeti. Ako mi se to uopšte jednom dogodi“, izjavio je on ranije za “Vreme”.
Vojo Stanić je rođen u Podgorici, a odrastao u Nikšiću. Završio je Akademiju skulpture u Beogradu, poslije čega je prešao u Herceg Novi.
Za to vrijeme, on se okrenuo slikarstvu, što mu je omogućilo da bolje izraz svoju miroljubivost, mediteranski duh i interesovanje prema ljudima. Njegove slike su male pozorišne priče iz svakodnevnog života, punog duha. Oni vraćaju u život duh renesansnih komedija, predstavljajući ljudske slabosti i u isto vrijeme on pokazuje da ih razumije. Teme iz kafića, sa moru ili od kuće često su predstavljene kao mješavinu sa nadrealnim detaljima ili kreativnim odnosom likova i predmeta.
On je jedan od najznačajnijih savremenih crnogorskih umetnika i član CANU i DANU. Imao je nekoliko individualnih izložbi. Najvažniji njegov eksponat je bio na Venecijanskom Bijenalu 1997. godine.
Njegove slike su izložene u nizu galerija u Crnoj Gori, kao i u stalnoj postavci umjetničkog muzeja u Cetinju.
Rođen je 3. februara 1924. godine u Podgorici. Otac mu se zvao Tomo, a majka Danica (rođena Ivanović). Odrastao je u Nikšiću, gdje završava osnovnu i srednju školu. 1944. godine učestvuje u Narodnooslobodilačkom ratu kao dio Šeste crnogorske udarne brigade. Isprva je učestvovao u teškim borbama, ali je onda premješten u Štab brigade. Crtao je portrete svojih saboraca, te počeo da radi kao ilustrator u novoosnovanom časopisu. Demobilisan je u februaru 1945. godine.
Stanić je upisao Pravni fakultet u Beogradu, ali se ubrzo ispisao. Diplomirao vajarstvo na Akademiji likovnih umjetnosti u Beogradu 1951. godine, u klasi profesora Alojza Dolinara. Isprva je upisao slikarstvo, ali se odmah prebacio na vajarstvo. Po okončanju studija preselio se u Herceg Novi i zaposlio se kao profesor u Školi za umjetničke zanate. 1955. godine je počeo da se bavi slikarstvom, a 1956. godine je izlagao prve portrete i pejzaže u Beogradu i Podgorici. Početkom šezdesetih godina završava spomenik Jovanu Tomaševiću i tako zvanično prestaje da se bavi vajarstvom.
